Nie tylko z Francji – sery w Gdańsku
Mimo swojej długiej historii ser, oprócz twarogu, nieczęsto jest gościem dawnych książek kucharskich. Nie ma w nich tostów z serem czy zapiekanek makaronowych. Związane to jest z zupełnie innym statusem serów w układzie posiłków.
Cukier był kiedyś przyprawą do wszystkiego i bardzo ekskluzywną, dodawaną do ryb, mięs i warzyw. Cóż ma jednak wspólnego cukier z serami? Otóż, zanim ten słodki składnik się upowszechnił i słodycze przypominały te, które znamy dzisiaj, zamiast „deseru” podawano wety. Serwowano wtedy owoce, orzech i właśnie sery w towarzystwie wina, z czasem dodano „konfekty” czyli owoce w cukrze na sucho i mokro oraz głowy barwionego smakowego cukru. W tym zestawieniu różnoraki nabiał stanowił trzon ostatniego serwisu.
Wracając jednak do serów - jednym z gatunków, który wcześnie pojawia się w starych receptach jest parmezan, który oczywiście sprowadzano z Włoch. Ale na Pomorzu, w Gdańsku spożywano także sery lokalne - szczególnie, że nasz region obfituje w doskonałe tereny na pastwiska. Jednym z miejsc gdzie można było zaopatrzyć się w nabiał były pobliskie Żuławy. Mieszkali tam Olendrzy - Menonici, którzy specjalizowali się w produkcji sera holenderskiego. Sera tego można spróbować i dzisiaj. "Wederkäse” w 2015 roku uratowano od zapomnienia dzięki odtworzonej recepturze i pracy zespołu kucharzy, historyków i pasjonatów.
W doskonałe sery możemy też zaopatrzyć się na Kaszubach, gdzie do dziś trawa wieloletnia tradycja serowarska. Bardzo popularny Kaszëbsczi sér, o charakterystycznej chropowatej skórce i ziarnistej strukturze, swój wyjątkowy smak zawdzięcza mleku o niepowtarzalnej nigdzie indziej florze bakteryjnej. Wśród lokalnych serów jest jeden dość kontrowersyjny, a mowa o serze topionym na parze z kminkiem. Ten łatwy do przygotowania ser być może nie będzie produktem dla każdego, ale jego obecność w życiu codziennym Pomorzan była na tyle istotna, że od 2011 roku jest wpisany na Listę Produktów Tradycyjnych Województwa Pomorskiego.
Wśród serów, które do dziś goszczą na gdańskich stołach, każdy znajdzie coś dla siebie by przygotować klasyczna kanapkę, wykwintną degustację z winem czy wystawne staropolskie wety.
Cukier był kiedyś przyprawą do wszystkiego i bardzo ekskluzywną, dodawaną do ryb, mięs i warzyw. Cóż ma jednak wspólnego cukier z serami? Otóż, zanim ten słodki składnik się upowszechnił i słodycze przypominały te, które znamy dzisiaj, zamiast „deseru” podawano wety. Serwowano wtedy owoce, orzech i właśnie sery w towarzystwie wina, z czasem dodano „konfekty” czyli owoce w cukrze na sucho i mokro oraz głowy barwionego smakowego cukru. W tym zestawieniu różnoraki nabiał stanowił trzon ostatniego serwisu.
Wracając jednak do serów - jednym z gatunków, który wcześnie pojawia się w starych receptach jest parmezan, który oczywiście sprowadzano z Włoch. Ale na Pomorzu, w Gdańsku spożywano także sery lokalne - szczególnie, że nasz region obfituje w doskonałe tereny na pastwiska. Jednym z miejsc gdzie można było zaopatrzyć się w nabiał były pobliskie Żuławy. Mieszkali tam Olendrzy - Menonici, którzy specjalizowali się w produkcji sera holenderskiego. Sera tego można spróbować i dzisiaj. "Wederkäse” w 2015 roku uratowano od zapomnienia dzięki odtworzonej recepturze i pracy zespołu kucharzy, historyków i pasjonatów.
W doskonałe sery możemy też zaopatrzyć się na Kaszubach, gdzie do dziś trawa wieloletnia tradycja serowarska. Bardzo popularny Kaszëbsczi sér, o charakterystycznej chropowatej skórce i ziarnistej strukturze, swój wyjątkowy smak zawdzięcza mleku o niepowtarzalnej nigdzie indziej florze bakteryjnej. Wśród lokalnych serów jest jeden dość kontrowersyjny, a mowa o serze topionym na parze z kminkiem. Ten łatwy do przygotowania ser być może nie będzie produktem dla każdego, ale jego obecność w życiu codziennym Pomorzan była na tyle istotna, że od 2011 roku jest wpisany na Listę Produktów Tradycyjnych Województwa Pomorskiego.
Wśród serów, które do dziś goszczą na gdańskich stołach, każdy znajdzie coś dla siebie by przygotować klasyczna kanapkę, wykwintną degustację z winem czy wystawne staropolskie wety.